e-Wczasy

Trzcińsko-Zdrój

03 September 2013r.

Trzcińsko-Zdrój We wczesnym średniowieczu istniała tutaj osada, być może wraz z grodem zlokalizowanym na wyspie jeziora, która wchodziła w skład kasztelanii cedyńskiej. Jeszcze w 1248 roku Trzcińsko występuje w źródłach jako wieś. Już jednak w drugiej połowie XIII wieku Trzcińsko otrzymało prawa miejskie z rąk margrabiów brandenburskich, bowiem w tym czasie należało już do Nowej Marchii. W latach 1402-1454 było we władaniu zakonu krzyżackiego. W 1433 roku zostało zniszczone przez husytów, a w 1468 roku przez książąt pomorskich. Zawsze jednak je odbudowywano zgodnie z wytyczonym już w drugiej połowie XIII wieku planem. Układ miasta przetrwał do dzisiaj. Zachowały się wzniesione w XIII/XIV wieku mury, pięć czatowni łupinowych półkolistych i dwadzieścia prostokątnych oraz dwie bramy miejskie: Myśliborska (150) i Chojeńska. Niestety, nie zachowała się Brama Strzeszowska. Obwarowania miejskie Trzcińska należą do najlepiej zachowanych na Pomorzu Zachodnim. Poza tym do dzisiejszego dnia zachował się ratusz z XIII/XIV wieku, kościół gotycki z XIII wieku (149) oraz wiele domów ryglowych z XVIII/XIX wieku. Fosy i wały zlikwidowano w końcu XIX wieku. Powstał też wtedy leczniczy zakład borowinowy oraz do nazwy miasta dołączono określenie Zdrój (Bad). Rościn - manufaktura fajek i pole meteorytowe W Rościnie na szczególną uwagę zasługuje cmentarzysko megalityczne ludności kultury pucharów lejkowatych (około 3400-2500 lat p.n.e.). Groby megalityczne budowano z wielkich (łac. mega) kamieni (łac. litos) - stąd też nazwa. Miały one trapezowate bądź prostokątne kształty o długościach dochodzących niekiedy do 130 m. W obrębie kamiennej obudowy znajdowała się także kamienna komora grobowa, w której składano zmarłego wraz z wyposażeniem. Była to typowa forma pochówku ludności kultury pucharów lejkowatych. W pobliżu Rościna, na zachód od wsi, znajduje się zalesione wzgórze, na którym jeszcze w latach 70. XIX wieku znajdowało się około 10-11 prostokątnych nasypów z obstawami kamiennymi. Do dzisiaj zachował się jeden. Jest to grupa głazów rozlokowana w obrębie ciągu wzgórz morenowych. W centrum grupy głazów znajduje się blok skalny 2,5 m wysoki, 1,2 m szeroki o obwodzie 7,7 m. Girlandowe rozmieszczenie głazów na dwóch kulminacjach wzgórza zdaje się być świadomie stworzonym układem przestrzennym przez ludzi z epoki egipskich faraonów. W okolicy występują też inne pojedyncze głazy. Być może budowniczowie tych obiektów byli świadkami unikalnego zjawiska -uderzenia roju meteorytów, któremu towarzyszyć musiały efekty świetlne i akustyczne. W odległości około 2 km na zachód znajdują się liczne drobne zagłębienia. Geneza tych zagłębień terenu zwanych też kociołkami nie jest do końca wyjaśniona, nie można wykluczyć, że są efektem uderzenia roju meteorytów. Badania geologiczne dla zweryfikowania tej hipotezy trwają. Prawdopodobne pole meteorytowe znajduje się w okolicy Chełma Górnego, na południe od Stołecznej, w okolicy Babina. W rzeźbie pagórków moren czołowych, a także wysoczyzny morenowej występują drobne zagłębienia o głębokości do 6 m, okrągłe lub owalne o średnicy 10-30 m. Wiele z nich wypełnionych jest wodą lub są zakrzaczone. Oryginalne formy terenu mają zostać objęte ochroną w postaci projektowanego Zespołu Przyrodniczo-Krajobrazowego „Czereśniowe kociołki". Wieś Rościn znana jest ze źródeł pisanych od 1337 roku. Od tego czasu istniał tu folwark (151). Ożywienie gospodarcze tej wsi nastąpiło w połowie XVIII wieku. W 1753 roku ówczesny właściciel Rościna kapitan von Bre-dow założył tu manufakturę fajek glinianych. Bazowała ona na miejscowych złożach glinki kaolinowej. Kapitan von Bredow już w 1754 roku przedstawił swoje wyroby królowi Fryderykowi Wielkiemu, który udzielając mu wsparcia wprowadzeniem wysokich ceł na import fajek z Holandii przyczynił się do rozwoju jego wytwórni. Manufaktura ucierpiała w trakcie wojny siedmioletniej (1756-1763), kiedy Rościn został splądrowany przez wojska rosyjskie. Produkcja fajek została ożywiona dopiero po przejęciu wytwórni przez kupca szczecińskiego Isaaka Salingre w 1775 roku. Manufaktura upadła wraz z jego śmiercią w 1804 roku. W latach 1989-1990 w pobliżu XVIII-wiecznego pałacu mieszczącego się w centrum wsi przeprowadzono badania wykopaliskowe. W trakcie tych badań ustalono, że manufaktura znajdowała się po północno-zachodniej stronie pałacu. Poza tym znaleziono około 198 tysięcy zabytków, z czego 95% to fragmenty fajek, a także formy do ich wypalania.