e-Wczasy

Trasa Turystyczna Żukowo

21 June 2012r.

Wieś Łapino leży około 1,5 km na zachód od stacji nad Jeziorem Łapińskim (długość do 2 km, szerokość do 300 m). Pierwsza wzmianka o tej wsi pochodzi z 1389 r., kiedy Łapino uzyskał niejaki Hassę. W 1428 r. zakupił je szpital Sw. Elżbiety z Gdańska i utrzymał w swych rękach do 1809 r. dzierżawiąc je patrycjuszom gdańskim, między innymi w XVI i XVII w. znanej rodzinie von der Linde. Wzniosła ona pod koniec XVI w. na północno-wschodnim brzegu jeziora dwór z pięknym portalem, podobnym do wielu renesansowych portali gdańskich. Na belkowaniu umieszczono sentencję i datę 1592 oraz herby właściciela Adriana von der Linde oraz jego żony z domu Schwarzwald. W drugiej połowie XVIII w. dodano barokowe zwieńczenie nad portalem, umieszczając nad nim napis: RENOVATUM ANNO 1771 i wyżej herb Jana Wilhelma Uphagena, ówczesnego przełożonego szpitala elżbietańskiego. Przebudowany w XIX w. dwór uległ zniszczeniu podczas ostatniej wojny, a ruinę jego rozebrał obecny właściciel posiadłości. Ocalał cenny portal renesansowy. Ma on być wmurowany w projektowanym pawilonie parkowym. Za stacją kolejową Łapino pociąg biegnie dalej wzdłuż Raduni aż do Niestępowa (23 km). Jest to prastara osada. Na jej terenie odkryto w 1963 r. groby skrzynkowe kultury wschodniopomorskiej z cennymi urnami twarzowymi. Około 2 km na południo-zachód leży w sąsiedztwie lasów wieś Sulmino, znana od 1340 r. Znajduje się w niej dwór drewniany z przełomu XVIII/XIX w., nakryty mansardowym dachem. Balustrada schodów i dwoje drzwi z okuciami z około 1800 r. Obok dworu stare drzewa, pozostałość z dworskiego parku. Z Sulmina niedaleko, około 2 km, do północnego krańca malowniczego Jeziora Otomińskiego, doskonałego miejsca wypoczynku i pięknego widokowo (trasa 5, s. 137). Stara Piła (25 km) to stacja węzłowa, do której dochodzi linia kolejowa z Gdyni przez Osowę. Ponad 2 km na południe od stacji leży wieś i PGR Przyjaźń Jest to jedna z najstarszych osad pomorskich, wymieniona jednak dopiero w 1349 r. Kościół został wzniesiony też w tym czasie, jakkolwiek istnieje tradycja, iż pierwotny ufundował książę Racibor w początku XIII w. Obecny wygląd świątyni nadano w czasie odbudowy po zniszczeniach dokonanych przez gdańszczan w 1577 r. Kościół jest zbudowany z kamienia i cegły. Po stronie południowej znajduje się podcień wsparty na drewnianych słupach. Wieża, w przyziemiu o konstrukcji szkieletowej, a górą drewniana, jest zwieńczona niskim namiotowym hełmem. We wnętrzu płaski strop wsparty jest na drewnianych rzeźbionych słupach z 1611 r. Późnobarokowy ołtarz główny być może pochodzi jeszcze z XVII w.; w jego wnęce gotycka' rzeźba Ukrzyżowanie, zapewne z XIV/XV w; po bokach Biczowanie i Cierniem ukoronowanie. Renesansowa ambona z 1611 r. była odnowiona w 1749 r. Przed ołtarzem grupa Ukrzyżowania z około połowy XVII w. Na kwadratowych polach balustrady chóru znajdowały się dawniej herby okolicznej szlachty kaszubskiej, które później zamalowano. Około 1 km na południe od PGR na polu koło drogi leży duży owalny kamień narzutowy o obwodzie 16,50 m i wysokości około 1,75 m. Od Niestępowa linia kolejowa biegnie wzdłuż południowej krawędzi Basenu Żukowskiego, oddalając się o 1—2 km od koryta Raduni. Na 30 kilometrze jazdy zatrzymujemy się na stacji kolejowej Żukowo Zachodnie, położonej o ponad 1 km na południe od wsi Żukowo (Trasa 1, s. 43). Dalej na trasie, tuż za Żukowem, pod wsią Rutki niezwykle malowniczy widok z okien pociągu na sztuczne jeziorko powstałe po spiętrzeniu tamą Raduni, mieszczące się między dwoma stromymi i zalesionymi zboczami wysoczyzny. Jest to wylot słynnego przełomu, nazywanego popularnie Jarem Raduni. Nieco dalej następuje skrzyżowanie trasy z linią kolejową Gdynia — Kościerzyna. Jakiś czas obydwa tory biegną obok siebie i równolegle do niewidocznego jaru, którego dnem płynie Radunia. Po około 2 km pociąg nasz kieruje się ku zachodowi i po wyjściu z lasu zatrzymuje się w Dzierzążnie (37 km), a następnie w Kartuzach. Opis Kartuz patrz trasa 1, s. 56.